van Roeulx

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I55548.php

Notities over Boudewijn II Graaf van Henegouwen

Graaf van Henegouwen (1070 als Boudewijn VII), aanvankelijk onder regentschap van zijn moeder.

Hij ziet na de slag bij Kassel op 22-02-1071 geen kans zijn toen daar gesneuvelde broer Arnulf III op te volgen als graaf van Vlaanderen aangezien hun oom Robrecht 'de Fries' zich van de macht aldaar heeft meester gemaakt en weldra ook door de Franse koning en de Duitse keizer wordt erkend.

In 1085 moet hij nogmaals van Vlaanderen afzien.

Hij neemt deel aan de Eerste Kruistocht en wordt na de inname van Antiochië in juni 1098 ermede belast dat te gaan melden aan de keizer in Constantinopel, doch wordt tijdens deze tocht in Klein-Azië kennelijk overvallen en vermoord (vermoedelijk in de bergen bij Nicaea).

Hij wordt bijgenaamd 'van Jeruzalem', hoewel hij de stad nooit heeft bereikt.

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I55692.php

Notities over Boudewijn VI (van Hasnon) Graaf van Vlaanderen en Henegouwen

Geboren ca. 1030, doch mogelijk wat later.

Hij is door keizerin-weduwe Agnes te Keulen in 1056 beleend met Henegouwen en is daar graaf als Boudewijn I.

Door het overlijden van zijn vader wordt hij in 1067 tevens graaf van Vlaanderen als Boudewijn VI.

Hij is begraven in de door hem herstelde abdij Hasnon.

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I55695.php

Notities over Boudewijn V (de Grote) Graaf van Vlaanderen

Hij komt na zijn huwelijk in opstand tegen zijn vader, maar wordt door hertog Robert van Normandië verslagen en moet zich verzoenen in Oudenaarde in 1030.

Graaf van Vlaanderen (van 30-05-1035), Henegouwen (van dec. 1056) en Namen.

Hij neemt actief deel aan de algemene opstand van Neder-Lotharingen tegen keizer Hendrik III in 1044 en steekt de rijksburcht van Nijmegen in brand, maar wordt in 1049/50 tot onderwerping gedwongen.

Door keizerin-weduwe Agnes bevestigd in het leen Zeeland bewesten Schelde in 1056; regent ('procurator et bajulus') van Frankrijk van 1060-1067.

Hij is nog aanwezig bij de inwijding in de Sint-Baafs te Gent op 09-05-967.

Hij is begraven in de Sint-Pieters te Gent.

Hij is bijgenaamd 'van Rijsel', de plaats waar hij bij voorkeur resideerde.

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I55705.php

Notities over Arnulf II (met de Baard) Graaf van Vlaanderen

Hij was graaf van Vlaanderen ter opvolging van zijn grootvader 27 maart 965, zij het onder bescherming en voogdij van de Westfrankische koning tot ca. 976. Van hem stammen de graven van Vlaanderen af.

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I55442.php

Notities over Arnulf I (de Grote) Graaf van Vlaanderen

Arnulf I, bijgenaamd de Grote (889 - 27 maart 965), graaf van Vlaanderen van 918 tot 965, was de oudste zoon van Boudewijn II en van Aelfryth.

Van zijn vader erfde hij het grootste (noordelijke) deel van het graafschap. Na de dood van zijn broer Adalolf legde hij wederrechtelijk de hand op diens erfdeel (933), dat de streek van Terwaan en Boulogne omvatte. Hij wist ook Oosterbant, Artezië, Ponthieu en de streek van Amiens te veroveren, waardoor het graafschap Vlaanderen tot voorbij de Somme reikte.

Uit vrees voor de onbestendigheid van zijn territoriale aanwinsten deed Arnulf een beroep op de clerus om zijn veroveringen duurzaam en eenvormig te maken via een sterke religieuze ideologie. Zo wierp hij zich op als verdediger van de hervormingen die Gerardus van Brogne in de abdijen van zijn graafschap wilde doorvoeren. Uit zijn (tweede) huwelijk met Aleidis (of Adela?, ° 910 - † Brugge 10 oktober 958), dochter van Herbert II van Vermandois en van Adela van Frankrijk, had hij een zoon, Boudewijn III, die over een deel van het graafschap regeerde van 958 tot diens vroegtijdige dood in 962.

Een opstand van de zonen van Adalulf veroorzaakte een bestuurlijke crisis die Arnulf dwong het graafschap toe te vertrouwen aan de Franse koning Lotharius tot de meerderjarigheid van zijn kleinzoon Arnulf II.

Nazaten

1. Odo I, graaf van Kamerijk (Cambrai)

2. Elftrude (geboren in 935), in 950 gehuwd met Siegfried I van Guines

3. Hildegard (935 - 10 april 990), in 945 gehuwd met Dirk II, graaf van West-Friesland

4. Egbert (937 - 10 juli 953)

5. Boudewijn III

6. Luidgard (941 - 29 september 964), in 955 gehuwd met Wichmann II, graaf van Hamaland

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I55444.php

Notities over Boudewijn II (de Kale) Graaf van Vlaanderen

Marquis et comte de Flandre de Bologne et de St Paul

Hij is naar zijn grootvader bijgenaamd 'de Kale'.

Hij erfde het graafschap van zijn vader op een bijzonder moeilijk moment omdat er een inval van de Vikingen plaatsvond. Dezen zouden nog jaren Vlaanderen en het noorden van Frankrijk onveilig maken. Pas bij de Slag bij de Dijle in 892 werden zij voorgoed verslagen. De onrust die ontstond door het onvermogen van de Karolingers iets tegen de inval te doen, zorgde er in 888 voor dat een niet-Karolinger Odo tot koning gezalfd werd. Boudewijn -zelf een Karolinger- wist dat handig te benutten voor de verdere uitbreiding van zijn grafelijke macht. Hij richtte houten versterkingen op in Sint-Omaars (St. Omer), Brugge en Gent en wist zelfs de abdij van St. Vaast en de streek van Artesië (Artois) onder controle te krijgen. In 907 ruimde hij een belangrijke rivaal Herbert I van Vermandois uit de weg door hem te laten vermoorden. Dit gaf hem meer macht aan de Somme. Hij zorgde bovendien voor een belangrijk politiek bondgenootschap door met de dochter van de Angelsaksische koning Alfred de Grote te trouwen. Bij zijn dood in 918 liet hij dan ook een machtig graafschap na aan zijn zoon Arnulf.

Graaf van Vlaanderen in 879 en usurpeert na afloop van de Noormanneninvallen van de jaren 879-883 grondbezit en rechten in de gehele streek tussen Schelde en Artois en geldt daarmee als grondlegger van Vlaanderen als territoriaal vorstendom.

Hij wisselt herhaaldelijk van partij in de strijd tussen de diverse Frankische koningen waarbij hij zijn tegenstanders aartsbisschop Fulco van Reims (17-06-900) en daarna ook graaf Heribert I van Vermandois (< 06-11-907) doet vermoorden.

Hij richt een groot aantal burchten op ter bescherming van zijn gebied.

Hij is aanvankelijk begraven in Sint-Bertijns, doch op aandrang van zijn weduwe vervolgens begraven in de Sint-Pieters te Gent.

Hij is de grondlegger van het latere vorstendom Vlaanderen.

op 16 april 2023 kwam deze Boudewijn voor in 'Het verhaal van Vlaanderen'; De Duistere Middeleeuwen

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I55448.php

Notities over Boudewijn I (de IJzeren) Graaf van Vlaanderen

graaf van Terwaan in 866, bestuurder van Kortrijk, Aardenburg en West-Vlaanderen. Mogelijk ook Mempiscus (tussen Gent en Kortrijk)

op 16 april 2023 kwam deze Bodewijn voor in 'Het verhaal van Vlaanderen'; De Duistere Middeleeuwen

https://www.genealogieonline.nl/west-europese-adel/I60751.php

Notities over Ottokar van Morinie Graaf van Vlaanderen

Uit een - kennelijk in Laon gevestigd - geslacht; erfde de title Graaf van Vlaanderen via zijn vrouw.

Morini is de naam voor een Belgische bevolkingsgroep die ten tijde van Caesar gevestigd was in de kuststrook van Noord-Frankrijk en België. Onder keizer Augustus gaven zij hun naam aan één van de civitates van Gallia Belgica. Hun naam verwijst naar de zee: mor (vgl. Ar(e)morica, het Armoricaans schiereiland of "land in de zee"). De Morini behoorden tot de grotere stammen: zij konden 25.000 gewapende mannen op de been brengen.

Caesar noemt hen in zijn Commentarii de bello Gallico vaak in één adem met de Menapiërs, die ten noorden van hen woonden. De Ambiani waren hun zuiderburen, de Atrebaten zijn te situeren tussen de Morini en de Nerviërs. Bij Vergilius, hierin nagevolgd door Plinius e.a. staan de Morini symbool voor het einde van de bewoonde wereld. De latere civitas Morinorum had als hoofdplaats Tarvenna (het huidige dorpje Terwaan), de grenzen ervan bleven bewaard in die van het middeleeuwse bisdom Terwaan (episcopatus Morinorum).

Ten tijde van de Gallische verovering

Caesar was zeer geïnteresseerd in dat deel van het grondgebied der Morini van waaruit de overtocht naar Brittannië "het kortst" was, d.w.z. de omgeving van Cap Griz Nez. Zij beschikten daar over verschillende havens, waarvan Portus Itius, het huidige Boulogne, er slechts één was. De meer noordelijk gelegen gedeelten wou hij vooral angst aanjagen, zodat ze hem niet zouden aanvallen. Het gebied waar de Morini en vooral de Menapiërs woonden, boomrijk en moerassig, leende zich uitstekend voor guerilla en de gevaren wogen niet op tegen de baten van een definitieve onderwerping van die economisch minder interessante gedeelten. In 55 v.Chr. verstevigde Labienus de Romeinse greep op het strategisch belangrijke gedeelte van het gebied der Morini. In 54 v.Chr. liet Caesar één legioen, o.l.v. zijn legaat Caius Fabius, daar overwinteren. In 53 v.Chr. kwamen zij zeer waarschijnlijk samen met de Menapiërs, onder het rechtstreeks gezag van de Atrebaat Commius. Tijdens de grote Gallische opstand o.l.v. Vercingetorix leverden de Morini een contingent van 5.000 (7.000?) man voor het Gallische onzettingsleger dat Alesia moest bevrijden - het is opvallend dat de Menapiërs niet zijn genoemd in deze context, hoewel Commius een belangrijke rol speelde bij de ontzettingspoging van Alesia.

Caesar heeft enkele interessante details. De stam telde een aantal pagi, die, op het eerste gezicht althans, nogal autonoom konden beslissen. De Morini zochten tegen het Romeins leger bescherming in moeren (een even eenvoudige als logische verdediging die ook andere stammen kenden). In 56 v.Chr., toen het najaar zeer regenachtig was, lukte die tactiek. Het jaar daarop, toen het droger was, niet. De Morini zouden samen met de andere kustvolkeren (Lexovii, Namnetes, Ambiliati, Diablintes en Menapii) en stammen uit Brittanië, hebben deelgenomen aan de "opstand" van de Veneti. Dat wijst erop dat zij betrokken waren in het transport van en naar Zuid-Engeland, transport dat Caesar volledig wou controleren.